təkbətək

z.

1. Birbəbir, bir-bir, hərəni ayrı-ayrılıqda. Xalqın hünərindən danışar sənə; Dindirsən təkbətək hər kəsi burda. S. Rüst.. Murad dayı bizim hamımızı təkbətək tanıyır. İ. Ə..

2. Mübarizədə, vuruşmada, yarışda iki nəfərin üz-üzə gəldiyi hal. Təkbətək vuruşmaq.